Luźno nawiązujemy do dawnego obyczaju wspólnego skubania pierza, przy okazji traktując także o innych zajęciach w okresie zimowym. Niegdyś skubarki odbywały się w karnawale. Gospodyni, u której były miały się zapraszała sąsiadki i znajome. Dziewczęta i gospodynie wystrojone przychodziły i pruły, tzn. targały pierze: każde piórko należało chwycić za koniec i ciągnąć z jednej, potem z drugiej strony. Odkładano je do miski, a w palcach została resztka czyli kłonc. Wykonując żmudnie i skrupulatnie te czynności kobiety często śpiewały, żartowały, snuły się różne opowieści, wymieniały informacje, plotki… Po skończonej pracy gospodyni zbierała pierze do wsypów, osobno zaś zamiatała kłonce, z których można było wykonać szczotki, czy pędzelki do smarowania, np. ciasta. Następnie częstowano pampuchami, kołaczami, miodem, marmoladą, ziołową herbatą… wieczorem schodzili się i mężczyźni, kawalerowie, nieraz zagrano, zatańczono ciardasia, polkę, razem bawiąc się i żartując.
Wystąpili: Zofia Warciak, Helena Torba, Bogumiła Tyrała, Aniela Zaitz, Stanisława Wójciak, Anna Ciok oraz Marcin Kowalczyk i Ludwik Wilczek
Woźnica: Kazimierz Misiniec oraz koń Hamer
Scenariusz: Zofia Warciak
Kamery: Dominika Wachałowicz-Kiesztyn, Leszek Janiszewski
Montaż: Kamil Kuś, Leszek Janiszewski
